قسمت اول

 

من در مجارستان به دنیا اومدم ۱۹۴۴

دسامبر ۱۹۴۴ که در واقع ۱۵ روز مونده بود که سال تموم بشه

و ۱۹۴۵ سالی بود که به اصطلاح در مجارستان و تمام اروپا جنگ تموم شده بود

پدر من خواننده اپرا بود

البته آکادمی رو تموم کرده بود و خیلی امیدوار بود که

دیگه یک شغلی به عنوان هنرمند، به عنوان خواننده شروع بکنه 

که در واقع جنگ تمام شغلش رو نابود کرد

معمولاً پایتخت از همه‌جا شلوغ‌تره، و جنگ اون‌جا خیلی خیلی حاد میشه

ما رفته بودیم خونه پدربزرگم که تقریباً ۵۰، ۶۰ کیلومتری پایتخت بود.

بدشانسی ما این بود که از همه بیش‌تر اون‌جا روس‌ها اومدند

و آلمانی‌ها نمی‌خواستند بروند و بعد جنگ خیلی شدت گرفت

یعنی اصلاً وسط بدترین شرایط من به دنیا اومدم

که پدر من قسم خورده بود که هرگز فرزندی به دنیا نمیاره

چون دیگه واقعاً خیلی دشوار و خیلی سخت بود

با چنین پیشینه‌ای زندگی من شروع شد و خوب بعد از جنگ

مجارستان هم که واقعاً داغون بود

یعنی در واقع دیدیم که خونمون رو بمب زدن و با خاک یکسان شده

و دیگه خونه‌ای نداشتیم

رفتیم به جایی که البته من خیلی دوستش دارم

و هر سال هم میرم اون‌جا رو می‌بینم، نزدیک بوداپست

جنگل داره و خیلی زیباست، خیلی قشنگه

بچگی من تا ۱۰، ۱۲ سالگی این‌جا گذشت

پدرم هم در چاپخونه کار می‌کرد و یک سری کتاب‌ها

که دیگه قرار بود خمیر بشوند برمی‌گردوند خونه

ما شب‌ها با نور چراغ‌نفتی، چون یک مدت اصلاً برق نبود 

خوب یادم هست که حدود ۴، ۵ سالگیم

بابام قصه‌های قشنگی تعریف می‌کرد از این کتابا

هنوزم این کتاب‌ها همراهم هست

یعنی کتاب‌هایی که قرار بود خمیر بشه

کتاب‌های قصه‌های دنیا؟؟؟؟ که خیلی دوست داشتم

اما یک کتابی بود که پیش‌زمینه‌ای داشت در مورد ایران

اون کتاب نام هزارویک‌شب بود 

هزارویک‌شب یکی از محبوب‌ترین کتاب‌های من بود که پدرم تعریف می‌کرد

و من مثلاً تجسم می‌کردم که اون‌جا چجوری میشه و چطور میشه

من یادم هست بعداً که با آقای سینایی آشنا شدم یک مدت گفته بودم

اگر من پسردار شدم خیلی دلم می‌خواد اسمش عبدالله باشه

چرا عبدالله؟ چون این اسم تو هزارویک‌شب وجود داشت و من دوست داشتم

بعد، مثلاً می‌خوام بگم یک چیزهایی بود توش که یادم هست

بعداً که اومدم ایران و دیدم همه چیز یک جور هست

 مثلاً راجع‌به سلطان بود، راجع‌به جواهرات بود که مثلاً آدم هرجا میره جواهر هست

یادم هست که مادرم از آلوی سیاه کمپوت درست می‌کرد

و ما نمی‌دونستیم پسته چیه، می‌گفتیم که الان برای تو پسته میارم

بعد مثلاً کمپوت آلو رو می‌آورد و ما اون آلو رو می‌خوردیم

و می‌گفتیم این دیگه اصلاً همون پسته‌ست

که یادم هست بعداً که اومدم وین و با آقای سینایی آشنا شدم

مادرشون برای عید پسته فرستادند، گفت مادرم پسته فرستاده

من اون پسته رو نگاه کردم، گفتم اه این چیه

اصلاً برای من پسته یک چیز دیگه بود

خلاصه می‌خوام بگم که همه این داستان‌ها یک جوری توی ذهن من موند

و توی اون اختناق و اون دوره‌ی خیلی سخت چیزی که برای من وجود داشت

قصه‌های زیبا و اسطوره‌ها بود

که دیگه همین‌جور جلو می‌رفت و بعد از اون هم که دیگه بزرگ‌تر شدم

و خودم سواد داشتم، کتاب یکی از مهم‌ترین یارهای زندگیم بود

که این داستان همین‌جور جلو می‌رفت و بعداً که نوجوان شدم

با غرور می‌تونم بگم که تو اون سیستم و اختناق و دوره

چیزی که ما داشتیم که مثل یک دروغ بود مثل یک چیزی بود که اون سواد بود

و من می‌تونم بگم بعداً که بعد از گرفتن دیپلم رفتم وین

تعجب کردند که سواد من چقدر بالاتر از دیپلم بوده

من مثلاً یادم هست که ۱۶ سالم بوده که تمام

اسطوره‌های دنیا، اسطوره خیلی به‌خصوص توجهم رو جلب می‌کرد

که همه اسطوره‌های دنیا رو چکیده‌اش رو خوندم و

من هنوز کتاب‌هاشون رو دارم

کتابی رو دارم که یک گزیده‌ای از شاهنامه هست

سعدی رو خوندم

از خیام که چند ترجمه خیلی خوب داشتم که یکی از فیتز جرالد ترجمه شده

و چند نفر که از خود فارسی ترجمه کرده‌اند

به‌هر حال همه این داستان‌ها همراه من بود، برای همین بعداً که آمدم ایران

یک پیش‌زمینه‌ای داشتم که مثلاً برای من شرق یک جای خیلی جذابی بود

همین‌جور که جلو رفتم و دیپلمم رو گرفتم، پدرم هنوز این فکر از کله‌اش

بیرون نرفته بود که من می‌خوام خارج شانسم رو امتحان کنم

بعد با پدرم تصمیم گرفتیم بعد از دیپلم بریم وین

منتها رفتن به وین خودش داستانی بود یعنی یکی باید گروگان می‌موند

مادرم گروگان موند دیگه

یعنی ما تصمیم گرفتیم اگر پدرم اونجا مثلاً تو اپرا بتونه استخدام بشه

ما می‌مونیم و بعد از پنج سال دیگه مارو می‌بخشند و مادرم هم می‌تونه بیاد

مادرم هم که یک عمر از پدرم شنیده بود که اینجا نمیشه موند و باید از این‌جا رفت

دیگه می‌خواستیم امتحان کنیم که چه‌جوری میشه

من اونجا دیپلم گرفتم، اما قبل از این‌که دیپلم بگیرم

در ۱۳، ۱۴ سالگی همه هنرها رو دوست داشتم.

نویسندگی رو دوست داشتم

و چند دفعه هم جایزه نویسندگان جوان رو هم برده‌ام

در کنارش همیشه نقاشی می‌کردم

خلاصه همه این هنرها یک‌جوری موازی جلو می‌رفت

من فقط می‌دونستم که هرطور شده بعداً راه من

یک راه هنری می‌شه، نویسندگی، ادبیات، همه این چیزها رو خیلی دوست داشتم

تا دیگه به این‌جا رسید که دیپلم گرفتم و زبان دوم خارجی ما آلمانی بود

که من خیلی دنبال می‌کردم که آلمانیم خوب بشه و با بابا بتونیم بریم خارج

ته دلم احساس کردم بابام ممکنه نمونه، اون موقع ۴۷ سالش بود

من گفتم که عیب نداره، من این معمای بزرگ رو

این‌که اونور چیه و چجوریه و این‌که همه می‌خواستند بروند اونجا

ببینم چجوریه و اگر احیاناُ بابام برگرده، من فعلاً می‌خوام اون‌طرف‌ها بمونم

یک‌سری دوست و آشنا داشتم، مثلاً آدرس خاله یکی از دوستانم رو گرفتم

و این‌طوری رفتیم وین

با دشواری یک وقت مصاحبه گرفتیم از مدیر اپرای وین

و پدرم که خواننده تنور بود مثل پاوارتی و کاروز و صدای خیلی قشنگی داشت، خوانده بود

البته واقعاً متخصص واگنر (ریشارد واگنر) می‌خواست بشه، خیلی صداش قشنگ بود

خوانده بود، خیلی هم اونها دوست داشتند اما گفتند شما برای ما پیری

حالا بابام اون‌موقع فقط ۴۷ سالش بود

من هم ته دلم گفتم که حالا بابا برگرده من می‌مونم

پدرم خیلی ناراحت بود. بعد قرار بود که اگر وین نشد

بریم سالزبورگ و اون‌جا رو هم امتحان کنیم

که دیگه گفت نه، اصلاً گور پدرشون، من اصلاُ از این اتریشی‌ها خوشم نمیاد

دلم برای مامانت تنگ شده و من دلم می‌خواد برگردم

من هم گفتم بابا حالا چون من آلمانی خوندم، دلم می‌خواد آلمانیم بهتر بشه

اگر یک موقعیتی برای من پیش بیاد، من دلم می‌خواد یک چندماهی بمونم

گفت آخه کجا می‌خوای بمونی، چه‌جوری؟

من اون موقع بین ۱۸ تا ۱۹ سالم بود دیگه

بعد رفتیم پیش خاله‌ی دوستم که اون‌ها یک کارخونه کوچک جعبه‌سازی داشتند

من گفتم من می‌خوام پیش یک خانواده یا یک‌جایی که مثلاُ مثل ؟؟؟ بتونم کار کنم

یا پرستار بچه باشم یا هرچیز دیگه‌ای می‌خوام زبانم خوب بشه

گفت خیلی خوب. این‌جا یک دیر هست که یک پانسیون دخترونه داره

که همه خارجی هستند

یعنی گفت دانشگاه داره شروع میشه، خوب ما به تو امکانات میدیم

که بتونی این‌جا بمونی، تو هم یک‌خورده به ما کمک می‌کنی

صبح‌ها مثلاً جواب تلفن بدی، خوب زبان آلمانیم بد نبود

تو کارهای آشپزخونه کمک کنی و اگر ظرفی هست بشوری

این رو هم بگم که ما دشواری داشتیم دیگه

ما با پنجاه دلار از کشورمون اومدیم بیرون، یعنی پیشتر به‌هیچ‌وجه نمیشد آورد دیگه

خلاصه من اون‌جا شروع به کار کردم و خیلی زود، چند ماه بعد

یک بورسیه برای من جور شد که می‌تونستم وارد دانشگاه بشم

این بود داستان وین و بعد دیگه اون‌جا انقدر سخت مثل مجارستان نبود

در مجارستان وارد شدن به آکادمی، اون هم نقاشی خیلی مشکل بود

اما در وین خوشبختانه شد دیگه